Мен бүгін ерекше оқиғаның куәсі болдым. Досыммен бірге жазғы  кафеде еліміздің жақын болашағы туралы әңгіме айтып отырғанбыз. Көрші столда ерлі зайыпты екі жұп та көңілді отырған-тын. Осы кезде біреуінің әйелі аяқастынан күйеуіне дүрсе қоя бергені бар ма. Бәріміз жалт қарап қалдық. Әйелі күйеуінің өткен шақтағы жіберген қателіктерін тізіп шығып жатты, кекетіп, мұқатып, барлық білетін былапыттарын түгендеп шықты. Келбеттеріне қарасам әжептеуір интеллегентер. Бірақ мынандай сөздерді естіген соң интеллегенттен ауылы алыс екенін түсіндім.

Айтпағым әрі сұрағым: Бұл біздің бүгінгі бейнеміз. Күйеуін жұрт көзінше абыройын айрандай етіп төгіп салғанда не ұтты? Кім кінәлі? Күйеуі сабырға шақырып жатыр. Әйелі нағыз жауын тапқандай көзі шатынап одан бетер былапыттан жіберуде. 

Олар кетті. Біз қалдық. Олар кеткен соң біздің де қайтқымызкелді. Және басқалар да орындарынан тұрып асығыс кетіп жатты.

Әйелдің "би" болған уақытында еркекпін дей алмаймыз-ау. "Еркек бас болғанымен, әйел мойын" екенін  мойындағанбыз. Неше жерден үй қожайынымын дегенменде әйеліңізбен ақылдасасыз ғой,соңында қабырғаңыздың ақылына сүйенесіз. Дінімізде не дейді? Кімнің оқығаны, тоқығаны болса ортаға салсаңыздар екен.

Аллаһ разы болсын!

Аллаһ Аса Мейірімді, Аса Рахымды! Аллаһу Акбар!