Бісмілләһиді айтып іс бастаймыз, ұйықтап  оянамыз, сөйлеп әңгіме тыңдаймыз, тамақтанып қарын тойғанда мақтанамыз да. 

Бірақ осының барлығында әрекет етіп жатқанымызда сабырлы болып жүрміз бе? Мұны әрбірімідің арымыз бен Жаратушымыз ғана  біледі. 

Бір адам екінші бір адамды ақымақ етіп тұрса да сабырлық танытамыз, кейде. Бұл қой мінезді ұлтымызға тән қасиет. Ал егер сол біреу сені ақымақ етіп тұрса ат мінезімізді көрсетіп тепсінетінімізде бар.

Қазақстанда кітап оқитындар қанша пайызды құрайды? (Филология төңірегіне қатысты мамандық иелерінен:  әдебиет, журналистика, тіл саласы, драматург, сценаристер, оқу орындарындағы тіл саласы мамандарынан бөлек). Қайдам,сұрауға ұяламын. 

Өткен ауызашарда бір жас жігіттермен дастархандас болдым. Қандай оқу орнын бітіргендерін сұрамадым, бірақ ұстаздарынан естігендерін жарыса айтып отырды. (Мен өзімді көп оқығанмын деп айта алмаймын. Дегенменде бала кезімнен қолымнан кітап түспейтін жанның бірі едім, әлі де шама-шарқым келгенше оқып та жүрмін). Әлгі жастардың ынтасына тәнті болып отырдым да сабырсызданып ұлт тарихы, әдебиеті, тілі мен ділі туралы сұрақтарды ретімен қойғаныма өкініп қалдым. Олардың түсінігінше, әлде ұстадары солай үйреттіме білмедім, діни кітаптардан, әндерден басқасының білмейтін болып шықты. Мен тағы да сабырсызданып отан, ел, ұлттық намыс туралы сұрап едім, олар бәрі Алланың қолында дегендей ақыл айтты. Аллаға құлышылық әрбіріміздің міндетіміз! Жәннаттан үміттімііз! Жаратушы бізге өсіп-өнуді, жан-жақты білімді, ғалым болуды парыз еткен жоқ па? Сабыр сақтап отыруға тырысып-ақ отырдым, бірақ мына дастархандастарымның ертеңгі ұрпақ тәрбиелейтіндігін көз алдыма елестеткенде сабырсызданып тарихтан қысқаша шолу жасадым, ұлт болып тіліміздің, өз еліміздің бар болуы Алланың қалауымен емес пе деп жүздеріне қарадым...

Уахаббшы, сәлафи, иеоговолықтар және сол секілді ағым соңында жүргендер де өз қазағым, өз қандас бауырларым. Оларға жатпайтын мына жас інілерімнің, балаларымның да санасы солардікіндей "фанаттар" екенін білдім. Менің айтқандарымды құлағына да қыстырмады-ау. Көп жасқа келіп, көпті көргендей көсіліп сөйлеген інілерімнің ұрыса, қатарластарының киімдерін айыптап әжептеуір әңгіме айтқандарына жағамды ұстадым. Астағфираллаһ! Оразаның ауызашарынан гөрі санаашар дастарханына айналғандай болды. Сабырсыдығымды жеңіп бір жас үлкен ағама бата жасауын сұрап "жаңа діндәр қазақтарымның" екпінін тоқтатқандай  болдым...

Қазір ойлап отырмын сол кезде мен сабырлы болсам әлгі жастардың санасының деңгейін білмей кетер едім-ау. Енді отырысым мынау, сабырсыздығымнан болашағымыз не болады енді деп ұйқымнан айырылып Алладан кешірім сұрап.

Сіз не дейсіз? Осындайда сабырлы болу қолыңыздан келе ме?

Аллаһ  пендешілігіміді кешірсін!

Аллаһу Акбар!